Isn't It Romantic Film İncelemesi

Netflix'in yeni filmi Isn't It Romantic'in ilgililerin gündemine oturuşu çok uzun sürmedi. Bu yazının konusu ise filmde verilen mesaj üzerine düşündüklerim. Bir çeşit spoiler alarmı veriyorum yani. Filmi izleyenlerle yorumlarda buluşalım :D

Film aslında fragmanından romantik komedi türüyle dalga geçiyormuş gibi duruyor ama filmi izleyince fark ediyorsunuz ki aslında romantik komedilerle dalga geçenlerle dalga geçiyor. Kısaca cennet de cehennem de senin içinde karşim diyor.

Eğer çok romantik komedi izlediyseniz bir süre sonra neden o müşaşa tesadüfler bize rastlamıyor diye öfkeleniyorsunuz ve öfkenizi geçirmek için film izlemeye devam ediyorsunuz sonra daha çok öfkeleniyorsunuz ve bu döngü böylece devam ediyor. Belli bir yaşa geldiğinizde bu türde izleyecek film kalmıyor ve filmleri eleştirme dönemine giriyorsunuz. Ardından hayattan nefret etme ve aslında çok da kötü olmayan durumları gözünde büyütme evresi geliyor. Melankoli her yanı sarıyor ve kendinizden nefret etmeye başlıyorsunuz.

İşte tam bu aşamadaki bir kadının bir sabah uyanıp ağdalı bir romantik komedi dünyasına girmesini anlatıyor film. Kadının başına bir sürü olay geliyor ve kendi dünyasına döndüğünde ve kendini sevmeye başladığında her şeyin ne kadar farklı olduğunu görüyor. Aslında romantik komediler ütopik değil. Romantik komedileri ütopik bulanlar o hayatı hak etmediğini düşünenler diyor film.

Filmin başında mimar olan baş karakterimiz her toplantıda kendisini kahve getiren kişi zannetmelerinden yakınıyor ve yine bir toplantıda onu kahveci sanıp sipariş veriyorlar. O da üzüle üzüle kendine acıyarak kahveleri almaya gidiyor. Filmin sonunca her şey yeniden tekrarlanıyor. Kendine güveni gelen karakterimiz onu kahveci sanan adama "ben o değilim canım" diyor ve bitiyor. Bu kadar yani. O ağır ruh hali bir cümleye bakıyor. Aslında gözümüzde büyüttüğümüz her şeyin belki de böyle bir çözümü var. Ama duruma o kadar alışmışız ki kötü olsa da kurtulmaya güç bulamıyoruz. Melankoli bir konfor alanına dönüşüyor.

Filmde baş karakter romantik komedi dünyasının içine girince New York'un çiçek kokmasına şaşırıyor. Döndüğündeyse kendi tabiriyle New York'un b*k kokusu onu rahatsız etmiyor. Yani aslında tamamen neye odaklandığımızla alakalı. Bazen bir yerin çok kötü kokmasını bile kendi değerimizle karşılaştırdığımız oluyor ve bunu yapmamalıyız. Neyim ben kişisel gelişim konusu popüler olduğu için kendini mutlu ve sağlıklı yaşama profesörü ilan eden yutubır mı?

Ben hayatımın tam romantik komedilerin ütopik olduğunu düşündüğüm ama yine de iyi hissettirmelerinden ötürü onlardan vazgeçmediğim döneminde izledim filmi ve bakış açım değişti. Aslında Instagram filtreli hayat çok uzakta değil dedim içimden. Bir kahverengi camlı güneş gözlüğüne bakıyor. Bu arada bu denendi. Kahverengi güneş gözlüğü İstanbul'un en korkunç yerlerini bile sevimli gösteriyor.

Bu filmin Jane Austen mealine gelince; Bay Darcy bekliyorum diye 1813'ten zengin bir aristokratın gelmesini bekleme. Belki iş yerinde yan masanda oturan da bir çeşit Bay Darcy'dir bilemezsin. Sonuçta herkesin Darcy'si kendine!

Tamam biraz yüzeysel bir yorum oldu. Kişiliğimizde, hayatımızda bizi rahatsız eden yönleri düzeltmemiz için bir Dacy'ye yahut Lizzy'ye ihtiyacımız yok. Bir kurtarıcı da gelip sorunlarımızı çözmeyecek. Pamuk eller cebe! 

Matematik hocasının tahtada şak şuk çözdüğü soruyu defterde çözmeye çalışırken nereden başlayacağını bilemeyip elinde kalem sayfaya bakakalan insan gibi bakıyorum şimdi tavana. Bu da böyle bir anımda.

Romantik komedileri sevenler ve "şiddetle" sevmeyenler filmi izlesin. Konu hakkında fikri olmayanlar sıkılabilir.