Korkularımızı yazmamız gereken bir etkinlikte (party hard) arkalı önlü bir sahife korku yazmış bir insan olarak; kitabın adı, beni onu okumama ikna etmeye yetti.
Arka kapağında yasak aşk teması gördüğüm kitapları genellikle saniyenin üçte biri süresinde yerine bırakırım. Bu zamana kadar kazara yahut ıztırarla okuduğum her aldatma/yasak aşk temalı kitaptan keyif aldımsa da başlangıçtaki ön yargımı kıramıyorum.
Nedendir bilmiyorum ama aldatma temalı kitaplardan tuhaf bir dinginlik havası alıyorum. İyi bir insan olma çabasının baskın olduğu kitaplarda sevgi, heyecan, öfke vb. duygular hissetsem de hiçbir hikayede o dinginliği bulamıyorum. İyi insan olma çabası daha doğuşunda kaygıyı da yanında getirdiğinden olacak en mutlu romanlarda bile o sakinlik yok. Cevabı çok açık aslında ama hiç insan doğası yargılayacak havamda değilim.
Bu benim ilk Zweig okuyuşumdu ve kitabın tek kusuru kısa oluşuydu. İstemeden kafiyeli konuştum. Yazının sonuna bir de şiir konduracağım galiba kendimi tutamıyorum.
Bir kitap iyi de olsa kötü de, hikaye de olsa roman da kısa olunca bağlanamıyorum. İlle uzun olacak okurken yoracak. Mazoşist miyim acaba ki ben. Ay o kapıyı hiç açmayayım.
Tam da hiç ihtiyacım olmayan bir elbiseyi aldığım için vicdan azabı çekerken kitabı okumaya başlamıştım. Irene'nin vermek zorunda olduğu paralar içimi ferahlattı. Dedim millet nerelere harcıyor parayı ben bir elbise almışım çok mu. Yoksa sığlığım gözlerinizi mi yaşarttı. Tamam siz beni terk etmeden ben gidiyorum zaten 70 sayfalık kitaba bir cümle daha kurarsam kitap bloggerı çevrelerinden dışlanabilirim.
Demem o ki; bu ilk Zweig okuyuşumdu ama son olmayacak, teşekkürler.
Kimler okumasın: zaten aşka sevgiye inancım kalmadı bir de aldatmayı hiç çekemeyeceğim diyenler
Kimler okusun: Aşka sevgiye hala inancım var ama rahat batıyor diyenler.
