Jane Austen okumadan önce bana dünyadaki en mantıksız şey aşk evliliği gibi gelirdi. Ama Jane Austen okuduktan sonra anladım ki bu en mantıksız düşüncemmiş. Zamanla farkına vardım aşk "gerekli" bir duygu. Egolarından gözü dönmüş kişileri, burnu hep havada olan bencilliği yüzünden kendinden başka kimseyi göremeyen insanları, iyi, kötü, güzel, çirkin, zayıf, kilolu, kaprisli, zengin, fakir herkesi diz çöktürebilir bir duygu aşk.
Biz tüm duygularımıza toplumsal değer yargılarını öğretebilmiş ama aşk karşısında aciz kalmış insanlarız. Aşka paranın önemli olduğunu öğretemedik bir türlü, aşk asla öğrenemedi sesinin çıkması için nüfuzunun olması gerektiğini, öğrenemedi aşk Türk'ün Yunan'dan, Yunan'ın İspanyol'dan farklı olduğunu, aşk bir türlü ayrımsayamadı zayıfın daima güzel olduğunu, aşkın kafasına girmedi bir türlü yalnızca "ben"in önemli olduğu aşk yalnızca aşktı. Yalnızca. (2018'den bildiriyorum bu şiirsellik gözlerimi kanattı :D)
Zamanla bu bizi deliye döndürdü. Aşka öğretememiştik inandığımız hiçbir şeyi ama aşkı gizlemeyi, onu yok sayabilmeyi öğrenmiştik. Nesilleri inandırdık aşkı roman yazarlarının uydurduğuna. Hoş sonra kendimiz de inandık ya orası bambaşka bir hikaye.. Ve işte şimdi yenmiştik aşkı, bozguna uğratmıştık, onu tarumar etmiştik ya rahattık artık. Artık duygularımız olmadığına göre yaşayabilirdik canımız istediğince. Ama sonra mutsuzluğumuzu dindirebilmek için para verip aşkı seyretmeye, okumaya, dinlemeye, hatta yazmaya başladık. Döndük mü işte yine en başa. Sanırım artık aşkı ne yok sayabiliriz ne de yüceltebiliriz bu saatten sonra aşkla yaşamayı öğrenmekten başka hiçbir şey yok elimizde...
Not: 2018'den bildiriyorum ve bugün attığım bir tweete şuraya iliştirmek istiyorum: "Mantık evliliği yapan insanları hep daha aklıselim olarak görürdüm ama şimdi anlıyorum ki aşk duygusunun tesiri olmadan hala akılcı düşünebiliyorken evlenmeye karar vermek de affedersiniz serserilik." ve evet önceki yazılarımı okuyup yazım yanlışı falan düzeltiyorum işsizim ben ne var ne ne.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder