Neden bir şeyler yazmak istediğimizde hep mutsuz şeylerden bahsederiz. İyi şeyler bahsedilmeye değmez mi ki? Yalnızca kötü hisler midir kelimelere ihtiyacı olanlar? Mutsuzluk üzerine yazılanlar neden hep birbirine benzer peki. Yoksa hepimiz mutsuzluğu aynı şekilde hissettiğimizden mi? Hiç sanmıyorum! Parmaklarının üzerindeki izleri bile farklı olan insan mutsuzluğu aynı hissetmemeli!
İnternet üzerinde onlarca blog yazarı yalnızlıktan ölüyor, yalnızlıktan ölürken dışarıdaki camda yağmur pıtırdıyor, yalnızlıktan ölürken evinde bir sürü kişi oluyor ve yine yalnızlıktan ölürken bir sigara yakıyor. Kabul edelim zamanın birinde biri mutsuzluğunun tasvirini yaptı biz sonradan mutsuzluğumuzu onunkine benzettik. İnsan ruhu akşam işten eve dönerken sokak lambasının ışığında evine yürüyen adamın ardında bıraktığı gölgesi kadar karanlık. Ve bizim bu karanlığı gerçekten tasvir edebilecek kelimelerimiz yok. Mutlu insanlar yazmaya başladığında her şey değişir belki. Bu aynılığın içinde bizim payımıza düşen ruhumuzun son aydınlık kırıntılarına sahip çıkmaktır belki. Not: bu yazı aşırı mutsuz bir blogu okuduktan sonra yazılmıştır çok şaapmayın yani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder