2- Huzursuzluğun Kitabı ve Bencilliğe Övgü

Merhaba.

Aslında size ilk iş günümden, bir önceki işinde 12 saat mesai yaparken 8-5 çalışmaktan yakınıldığını görünce boş bakan ben'den, ilk iş günlerinin zorluğundan da söz edebilirim ama bu bahsi ivedilikle kapatıyor ve Pessoa'dan laflamak istiyorum.

Pessoa ile 2019 aralık sonu tanışma şerefine eriştim. Huzursuzluğun Kitabı'nı bitmesin diye azar azar okuyorum. Gerçi kitabın 700 küsür sayfa olmasının ve hiçbir çantaya sığmamasının da azar azar okumamda parmağı olabilir.

Öylesine arkadaşlarınızla konuştuğunuz bir konunun birkaç dakika içinde telefonunuzda reklam olarak çıkması artık bizler için sıradan bir hadiseden ibaret ama geçenlerde yaşadığım şey beni korkuttu. Kardeşimle konuştuğumuz konuyu 5 dk sonra Huzursuzluğun Kitabı'nda okudum. Galiba kitabın şirazesine siyah seloteyp yapıştıracağım kendimi tutamıyorum.

Pessoa'nın da benimle hemfikir olduğu konuya gelirsek; ikimiz de bencilliğin bir üstün insan özelliği olduğunu düşünüyoruz. Yani ben bunu düşünmeye yeni başladım. Birkaç hafta öncesine kadar bencilliği tedavisi mümkün olmayan bir hastalık olarak gören ben şimdi tam tersini düşünüyorum.

Başkasının iyiliğini düşünmek beyhude bir çabadan ibaret. Bazen kendini bile neyin mutlu ettiğini bilemeyen insanın başkasına neyin iyi geleceğini bildiğini iddia etmesi dümdüz hodperestlik. İyilik yaptığımızı düşünürken aslında karşımızdaki kişiye belki de dünyanın en büyük kötülüğünü yapıyor olabileceğimiz düşüncesi bile beni Mrs. Bennet'ın zavallı sinirleri gibi geriyor.

Ouf düşüncelerimin Hogwarts'ın merdivenleri gibi yer değiştirmeyi sevmeleri başımı döndürüyor artık ve iyi geceler.